Σύμφωνα μ' ένα θρύλο,υπάρχει ένα πουλί που δεν τραγουδάει
παρά μόνο μια φορά στη ζωή του,πιο γλυκά από οποιοδήποτε πλάσμα της γης.
Από τη στιγμή, που εγκαταλείπει τη φωλιά του,ψάχνει να βρει
ένα δέντρο με αγκαθωτούς κλώνους, και δεν ξεκουράζεται ούτε στιγμή,πριν το βρει.
Ύστερα,ενώ δεν παύει να τραγουδάει στους άγριους κλώνους,
καρφώνεται στο πιο μακρύ και πιο αιχμηρό αγκάθι.
Και πεθαίνοντας,υψώνεται πάνω από την αγωνία του,σ'ένα τραγούδι,
που ξεπερνά αυτό του κορυδαλλού και του αηδονιού.
Ένα εξαίσιο τραγούδι,που πληρώνεται με τη ζωή.
Ο κόσμος ολόκληρος στέκεται για να το ακούσει κι ο Θεός χαμογελάει στον ουρανό του.
Γιατί δε φθάνει κανείς στο καλύτερο,αν δε νιώσει μεγάλο πόνο.
Αυτό τουλάχιστον λέει ο θρύλος.
***
Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος του ακολουθεί έναν απαράβατο νόμο,δεν ξέρει τι είναι αυτό
που το αναγκάζει να καρφωθεί και να πεθάνει τραγουδώντας.
Τη στιγμή που το τρυπάει το αγκάθι δεν έχει επίγνωση του επερχόμενου θανάτου,
αλλά τραγουδάει,και τραγουδάει,
μέχρι που δεν του απομένει πια ζωή για να βγάλει ούτε μια νότα.
Αλλά εμείς,όταν μπήγουμε τα αγκάθια στο στήθος μας,ξέρουμε τι κάνουμε.
Καταλαβαίνουμε.
Και παρ' όλα αυτά,το κάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου