ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ I

 ..........

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς. 

........

Οδυσσέας Ελύτης       

όταν ο χρόνος κυλήσει βλεπεις πιο καθαρά...

Ω ναι! 

Η αγάπη είναι το πιο δυνατό συναίσθημα!

Γιατί άραγε δεν σου έδειξε αυτά που ήθελες?

Μήπως δεν πίστεψες ποτέ σ΄αυτή?

Μήπως δεν την εμπιστεύτηκες για το δικό σου μέλλον?

Μήπως δεν ήσασταν στην ίδια βαθμίδα?

΄Αραγε,της έδωσες ποτέ τη δύναμη να σου εκδηλωθεί και να σου δείξει ολα αυτά που ήθελες?

Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας

Σύμφωνα μ' ένα θρύλο,υπάρχει ένα πουλί που δεν τραγουδάει 

παρά μόνο μια φορά στη ζωή του,πιο γλυκά από οποιοδήποτε πλάσμα της γης.

Από τη στιγμή, που εγκαταλείπει τη φωλιά του,ψάχνει να βρει 

ένα δέντρο με αγκαθωτούς κλώνους, και δεν ξεκουράζεται ούτε στιγμή,πριν το βρει.

Ύστερα,ενώ δεν παύει να τραγουδάει στους άγριους κλώνους,

καρφώνεται στο πιο μακρύ και πιο αιχμηρό αγκάθι.

Και πεθαίνοντας,υψώνεται πάνω από την αγωνία του,σ'ένα τραγούδι,

που ξεπερνά αυτό του κορυδαλλού και του αηδονιού.

Ένα εξαίσιο τραγούδι,που πληρώνεται με τη ζωή.

Ο κόσμος ολόκληρος στέκεται για να το ακούσει κι ο Θεός χαμογελάει στον ουρανό του.

Γιατί δε φθάνει κανείς στο καλύτερο,αν δε νιώσει μεγάλο πόνο.

Αυτό τουλάχιστον λέει ο θρύλος.

***

Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος του ακολουθεί έναν απαράβατο νόμο,δεν ξέρει τι είναι αυτό

 που το αναγκάζει να καρφωθεί και να πεθάνει τραγουδώντας.

 Τη στιγμή που το τρυπάει το αγκάθι δεν έχει επίγνωση του επερχόμενου θανάτου,

αλλά τραγουδάει,και τραγουδάει,

μέχρι που δεν του απομένει πια ζωή για να βγάλει ούτε μια νότα.

Αλλά εμείς,όταν μπήγουμε τα αγκάθια στο στήθος μας,ξέρουμε τι κάνουμε.

Καταλαβαίνουμε.

Και παρ' όλα αυτά,το κάνουμε.